Περιστερώνα και Πηγή. Δυο κοινότητες ενωμένες ουσιαστικά, αλλά τελείως ξεχωριστές σε όλα τους, εκτός από το Δημοτικό Σχολείο και το Συνεργατικό Παντοπωλείο, τα οποία είχαν κοινά.
Η Πηγή με 1300 περίπου κατοίκους , όλους 'Ελληνες το 1974, με αρκετό εργατικό δυναμικό, φιλοπρόοδη, βρίσκεται στα βόρεια, 4 Km νότια του Λευκονοίκου. Πήρε την ονομασία της από πηγή νερού, που βρισκόταν κοντά στην εκκλησία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Η παράδοση λέει ότι παλιότερα ήταν κτισμένη πιο βόρεια και οι κάτοικοι ασχολούνταν με τη χοιροτροφία. Υπήρχαν σ' αυτήν δυο κύριες εκκλησίες. Του Σταυρού και του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, με μια μικρότερη, της Αγίας Μαρίνας.
Η Περιστερώνα απλωνόταν στη νότια πλευρά της δίδυμης κοινότητας, 4 Km από το Πραστειό Μεσαορίας και από τον κύριο αυτοκινητόσδρομο Λευκωσίας Αμμοχώστου. Παλιότερα, γύρω στο 300 - 400 π.Χ., υπήρχε οικισμός στην νότια πτέρυγα του χωριού, που μαρτυρείται ιστορικά από τα πολλά σπήλαια - τάφους, τα οποία ανασκάπτονται μέχρι και σήμερα. Δυστυχώς οι αρχαιοκάπηλοι, κυρίως από τα γειτονικά χωριά, σύλησαν τους περισσότερους τάφους. Αρκετά πάντως ευρήματα και αγγεία της περιόδου αυτής σώζονται στο Κυπριακό Μουσείο.
Πήρε τ' όνομά της από τα πολλά περιστέρια, που φώλευαν στο μοναστήρι του Αγίου Αναστασίου. Μέχρι και την εισβολή ακόμα, η ύπαρξη περιστερεώνων στα σπίτια των κατοίκων ήταν πολύ διαδεδομένη. Περιστερεώνες με ελεύθερα τα περιστέρια να τρέφονται από τον απέραντο κάμπο των σιταροκριθαριών.
Το μοναστήρι του Αγίου Αναστασίου δημιουργήθηκε γύρω από την εκκλησία και το σπήλαιο - εργαστήρι του Αγίου. Αλαμανός ο 'Αγιος Αναστάσιος έμεινε εδώ σε μια από τις Σταυροφορίες των Δυτικών στους Αγίους Τόπους και, αφού κατοίκησε σ' ένα σπήλαιο, κατεγίνετο με την ύφανση των σακιών - στρατουριών για τα υποζύγια. Μέχρι και το 1974 μέσα στο σπήλαιο βρίσκονταν τα εργαλεία του σακκά Αγίου, τα οποία οι ευσεβείς κάτοικοι και προσκυνητές, θεωρούσαν θαυματουργά για τους κουτσούς και τους ρευματοπαθείς. Γι' αυτό και τρίβονταν μ' αυτά - μακούτζια, σαϊτες κ.λ.π.- στο μέρος της πάθησής τους.
Αρχικά κτίστηκε μικρή εκκλησία πάνω από το σπήλαιο - εργαστήρι. Ανοίχτηκε στην οροφή του σπηλαίου νέα κάθοδος και κλείστηκε η παλιά είσοδός του. Για να φαίνεται μάλιστα πού βρισκόταν η παλιά είσοδός του, άφησαν μικρή τρύπα, η οποία για πολλά χρόνια εθεωρείτο, λανθασμένα, ότι ήταν σήραγγα επικοινωνίας του Αγίου μ' ένα άλλο Αλαμανό 'Αγιο, τον 'Αγιο Ηρακλείδιο, στο Πολιτικό. Η λαϊκή παράδοση ήθελε τους δυο Αγίους αδέλφια, λανθασμένα βέβαια, αφού έζησαν σε διαφορετικές δεκαετίες.
Αργότερα (1755 από τον συγχωριανό μας 'Αγιο Πανάρετο, επίσκοπο τότε της Πάφου) κτίστηκε πιο μεγάλη εκκλησία, που ενσωμάτωσε το μικρό εκκλησάκι. Γύρω απ' αυτή τη νέα εκκλησία δημιουργήθηκε και ήκμασε μοναστήρι, που ανήκε μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα στην Αρχιεπισκοπή. 'Ηδη, από τον περασμένο αιώνα, το εγκατέλειψαν οι μοναχοί. Πάντως σώζονται μέχρι και σήμερα τα κελιά και μερικά ερειπωμένα κτίσματά του. Το 1952 οι κάτοικοι ανήγειραν, σε διπλανό χώρο νέα, πολυτελή εκκλησία, βυζαντινού ρυθμού.
Οι κάτοικοι, με μικρή μέχρι το 1958 τουρκική μειονότητα ανάμεσα τους, ήταν κυρίως γεωργοκτηνοτρόφοι. Τα βασικά προϊόντα του κάμπου - σιτάρι και κριθάρι – λόγω της κακης εμπορίας τους, ανάγκασαν τους κατοίκους να στραφούν στη μόρφωση.
Από το 1875 λειτούργησε επίσημα Δημοτικό Σχολείο, ενώ ανεπίσημα και ιστορικά αποδεδειγμένα λειτουργούσε από το 1853. Η Περιστερώνα, αλλά και η Πηγή, έχει τη φήμη με τους πιο πολλούς μορφωμένους αναλογικά. Οι γιατροί Ιασωνίδης και Χατζηκακού και πλήθος άλλοι έλκουν την καταγωγή τους από τούτα τα δυο χωριά. 82 και πλέον δάσκαλοι μέχρι το 1974, κάνουν την δίδυμη κοινότητα μια από τις πρώτες, αν όχι την πρώτη σε αριθμό δασκάλων. Η ευχή της κάθε μάνας "τζιαι να σε δω δάσκαλο, γιέ μου", υποχρέωνε τους απόφοιτους γυμνασίου να μην έχουν και πολλές επιλογές επαγγέλματος. Αν αποτύγχανες στις διδασκαλικές εξετάσεις, κινδύνευες να θεωρηθείς και κακός, αποτυχημένος μαθητής.
Σε αναλογία με τον πληθυσμό - 2000 περίπου - κατείχαν τεράστια έχταση γης, κάπου 16 τετραγωνικά μίλια εύφορης, κακλλιεργήσιμης, αλλά άνυδρης γης. Το πλούσιο υπόστρωμα σε μερικά μέρη νερό ήταν άχρηστο, αφού ήταν αλμυρό και ακατάλληλο ακόμα και για άρδευση. Για το λόγο αυτό οι Περιστερωνοπηγιώτες αγόρασαν περιβόλια στη μακρινή Αλόα, Λιμιά και Αρναδί. Απ' εδώ έφερναν στο χωριό τους τα αναγκαία κηπευτικά. Εξάλλου η πρόκληση του χείμαρρου "Κοπρή"- Πεδιαίου - ώθησε τους κατοίκους ν' αγοράσουν γη και πέραν των γειτονικών χωριών Πυργάς, Πραστειού, Γαϊδουρά (Νέα Σπάρτη) και Στύλλων. Φιλοπρόοδοι οι 'Ελληνες κάτοικοι της Περιστερώνας, μετά την Τουρκοκρατία (1571 - 1878) σταδιακά αγόρασαν όλη τη γη από τα χτεσινά αφεντικά τους. 'Ετσι το 1950 βρίσκουμε την τουρκική μειονότητα της Περιστερώνας να συνεργάζεται αρμονικά με το ενεργητικότερο ελληνικό στοιχείο, αλλά από τη θέση του εργάτη.
Οι τοπικές κλιματολογικές συνθήκες και υλικά, μαζί με τις ανάγκες των κατοίκων, δημιούργησαν και τα ανάλογα σπίτια και κτίσματα. Πλινθόκτιστα μεγάλα σπίτια με τις απαραίτητες καμάρες του ηλιακού νότια, διατηρούσαν τα δυο κύρια δωμάτια του σπιτιού δροσερά κατά την περίοδο του καλοκαιρινού καύσωνα και ζεστά τον παγωμένο ηπειρωτικό χειμώνα της Μεσαορίας. Δίχωρα (με καμάρα στη μέση) το καθιστικό και το "Καλό", όπου βρίσκονταν και τα κυριότερα έπιπλα του σπιτιού: ο καναπές, κονσόλα για τα πιάτα, το σκαλιστό ερμάρι γεμάτο με τα υφαντά μεταξωτά και βαμβακερά με μόστρες σκεπάσματα, το πουρό, η τραπεζαρία και η απαραίτητη σουβάντζα, φορτωμένη με τα πλουμιστά πιάτα της γιαγιάς ή της προ-γιαγιάς.
Στολισμένη σε μια γωνιά βρισκόταν και η νυφική καρκόλα με τα πορκερούθκια της. Στην αυλή του νότου ένα δωμάτιο - κουζίνα, το ασιερονάρι, ο στάβλος για τα καματερά (βόδια), τα σέντε με τους ροβούς για τα γεννήματα.
Στο κέντρο συνήθως της αυλής, ο απαραίτητος λάκκος με το χειροκίνητο αλακάτι εφοδίαζε κρύο νερό για τις ανάγκες του σπιτιού.
Σε μια άκρη ο φούρνος, όπου κάθε βδομάδα η νοικοκυρά έψηνε το γνήσιο σιταρένιο ψωμί ή τα κουλούρια και τις γρισταρκές κατά τις γιορτινές περιόδους της Λαμπρής και των Χριστουγέννων.
Κι όταν έφτανε τ' 'Αη Αναστασιού, στις 17 του Σεπτέμβρη, οι κάτοικοι ετοιμάζονταν να φιλοξενήσουν τους ξένους τους από τα κοντινά, αλλά και από πιο μακρινά χωριά. Τρεις περίπου μέρες θα κρατούσε η φιλοξενία και το σπίτι έπρεπε να ετοιμαστεί, ν' ασπριστεί, να δείξει όλη την αρχοντιά της καρδιάς τους.
Από τη γιορτή του Σταυρού εξάλλου (14 Σεπτεμβρίου) η εκκλησία του Αγίου Αναστασίου και ο γύρω χώρος γίνονταν αγνώριστα. Καλύφες στήνονταν, οι δρόμοι και τα στενά καθαρίζονταν, για να δεχτούν τους χιλιάδες επισκέπτες προσκυνητές του μεγαλύτερου ζωεμπορικού πανηγυριού της Κύπρου.
'Εφταναν οι επισκέπτες με υποζύγια ή κάρα για να πουλήσουν τα ζώα τους ή να κάνουν τις προμήθειες όλου του χρόνου. Προικιά για τις κοπελιές, χαλκωματικά και ξύλινες γούρνες για ζύμωμα ψωμιού, ψαθιά, κοφίνες και καλάθια, παπούτσια, ποδίνες και υφάσματα, σουτζιούκος, παστόσυκα, ροδάκινα και κολοκάσι, γυαλικά και πιατικά, όλα απ' εδώ αγοράζονταν.
Μια ολόκληρη έκταση πολλών στρεμμάτων, ειδικός χώρος αγοραπωλησίας ζώων. Αρνιά, πρόβατα, αίγες και ρίφια, βόδια, μουλάρια και γαϊδούρια, άλογα και γουρούνια, δημιουργούσαν μια κατάσταση χάους, όπου οι ανοιχτομάτηδες τζιαμπάζηδες παζάρευαν και προσπαθούσαν να ξεγελάσουν τους τετραπέρατους χωρικούς ιδιοχτήτες. Πόσες φορές κάποιος αφελής ιδιοχτήτης δεν ξαναγόρασε το ίδιο του το ζώο... μεταμφιεσμένο με λίγο βάψιμο στο κεφάλι!
Περνούσε το πλήθος χαζεύοντας όλη τούτη τη δημιουργική προσπάθεια ενός ακάματου λαού. Ψώνιζε κι έφτανε στον αυλόγυρο της εκκλησιάς, όπου οι σιαμισιάρηδες, λοκματζιήδες, ήταν για όλους πρόκληση, μα πιο πολύ για τα παιδιά, που κλαίονταν για ένα παγωτό, μια φούσκα ή ένα παιγνιδάκι. 'Αλλα, μεγαλύτερα παιδιά, έβρισκαν την ευκαιρία να κερδίσουν λίγα γρόσια κάνοντας θελήματα ή πουλώντας νερό στο διψασμένο πλήθος.
Μπαίναν οι προσκυνητές στην εκκλησιά, τρίβονταν με τα μακούτζια του Αγίου, τάζονταν στο θαυματουργό 'Αγιο των κουτσών κι άφηναν τ' αναθήματα δίπλα στη χρυσοποίκιλτη εικόνα του. Αφού και το Θεϊκό καθήκον τους διεκπεραίωναν, έφταναν στην πλατεία του χωριού. 'Οσοι δεν είχαν κονακσιή (χωριανό να τους φιλοξενήσει) κάθονταν στα καφενεία κι έτρωγαν οφτό από τους δεκάδες οφτατζιήδες τούτων των ημερών. Κοκκινοχωριάτες λαϊκοί τραγουδιστές τσιαττούσαν (ανταγωνίζονταν) στα δίστιχα και διαπληχτίζονταν με τη συνοδεία του απαραίτητου βιολιού και του λαγούτου. Σπάνια όλοι τούτοι οι ξένοι πλήρωναν το ποτό που τους έφερνε το γκαρσόνι, γιατί η φιλοξενία των ντόπιων κατοίκων θεωρούσε ντροπή να πληρώσει το ποτό του ξένος, σήμερα που γιόρταζε το χωριό τους.
Κι όταν έφτανε το δειλινό της 16ης με χαμηλότερη κάπως θερμοκρασία, όλος ο κόσμος, ξένοι και χωριανοί, έκαναν τον περίπατό τους στην κύρια αρτηρία του χωριού. Εκεί να παίξουν καζαντί, να χαριεντιστούν οι νέοι με τις κοπελιές και να συναντήσουν μακρινούς φίλους και συγγενείς.
Περασμένα μεσάνυχτα και οι κονακσιήδες θα τους περιμένουν για ύπνο. Η άλλη μέρα εξάλλου, 17η του Σεπτέμβρη, είναι η μέρα της επιστροφής. 'Οτι είχαν να κάνουν το 'καναν.
Η μέρα προς τιμήν του Αγίου έφερε πολλά, μαζί με πολλά χαρτιά και ακαθαρσίες στους δρόμους, που θέλουν πολλά συνεργεία καθαρισμού, τα οποία θα πληρώσει η εκκλησιαστική επιτροπή. Τα έσοδα της εκκλησίας από το ενοικίασμα των καλύφων αφήνουν πολλά περιθώρια στον κ. Μίτα (Δημήτρης Μάρκου) να φαίνεται κι ανοιχτοχέρης.
Και τα χωριατόπουλα, μαθητούδια του Δημοτικού Σχολείου της Περιστερωνοπηγής, θα ψάξουν σ' όλους τους χώρους για κανένα χαμένο σελίνι ή έστω και γρόσι πριν ξεκινήσουν για το σχολείο το πρωί της 18ης του Σεπτέμβρη, με το άκουσμα της καμπάνας του Αγίου Αναστασίου..
Δημητράκης Θ. Λουκά.
1988, Περιστερωνοπηγιώτικα παιδιά στην Ελλάδα.
(Πρώτη κατασκήνωση
των παιδιών Περιστερωνοπηγής)
Επιτέλους ο στόχος γίνεται πραγματικότητα. 4 Ιουλίου 1988. 22 εκτοπισμένα
παιδιά του χωριού μου, μια ομάδα, τα ένιωθα σαν μια τάξη του αγαπημένου σχολείου
της Περιστερωνοπηγής, στο οποίο 7 χρόνια, γόνιμα πιστεύω, υπηρέτησα, θα
φιλοξενηθούν από το Υπουργείο Πολιτισμού της μητέρας πατρίδας.
Για συναισθηματικούς και άλλους λόγους δεν ευχήθηκα να ήμουν εγώ και η
γυναίκα μου συνοδοί. Αλλά και με κάποιο φόβο, δεν το κρύβω, η συμμετοχή μου
ήταν μια πρόκληση. Πρόκληση επιτυχίας ενός άθλου. Ήταν 22 παιδιά του χωριού
μου. Δεν με γνώριζαν και σε μένα μόνο πέντε ήταν προσωπικά γνωστά. Πώς θα
κατόρθωνα να φανώ «χωριανός», γνωστός, αρχηγός τους; Με ποιο τρόπο θα τα συνένωνα, θα τα έκανα
συγχωριανούς και ακόμα πώς θα γίνονταν φορέας κοινού στόχου; Θα μπορούσε η
ομάδα να δώσει το μήνυμα της μαχόμενης Κύπρου, μικρή ομάδα μέσα στο σύνολο του
απόδημου, αλλά και του ελληνισμού της Ελλάδας;
Πιστεύω ότι στον πρώτο στόχο πέτυχα απόλυτα. Στη δημιουργία της «ομάδας»
βοήθησαν οι ίδιοι οι γονείς. Χωριανοί μου, φίλοι, συγγενείς, και αρκετοί παλιοί
μαθητές μου οι γονείς, χωρίς να το θέλουν ίσως, μετάδωσαν το αίσθημα
εμπιστοσύνης και στα παιδιά τους. Τούτο φάνηκε κατά τη πτήση Λάρνακας – Αθήνας.
Όλα τα παιδιά πρόθυμα να εξυπηρετήσουν, να βοηθήσουν σε κάποιες δυσκολίες που
συναντήσαμε κατά την επιβίβασή μας στην Αθήνα για τη Θεσσαλονίκη. Ακόμα και τα
μικρότερα ξεπέρασαν το φόβο της πρώτης τους πτήσης με αεροπλάνο και σε κάθε
κάλεσμα ζωντανεύουν και φωνάζουν δυνατά, «Περιστερωνοπηγή»!
Ευτυχώς, χωρίς άλλες δυσκολίες, μας φέρνει το λεωφορείο στον τελικό
προορισμό. «ΕΠΑΝΟΜΗ Θεσσαλονίκης, Κατασκηνώσεις Γενικής
Γραμματείας Απόδημου Ελληνισμού». Θερμό καλωσόρισμα, θαυμάσιο πράσινο
περιβάλλον, που ξενίζει εμάς τους Κυπρίους που ζούμε σΆ ένα τόπο τόσο φτωχό σε
πράσινο.
Ο κ. Γιώργος Κωνσταντινίδης, γυμναστικός, και αρχηγός της κατασκήνωσης των
230 παιδιών από 6 χώρες, μας υποδέχεται θερμά. Σκοπός της Γ.Γ. Απόδημου
Ελληνισμού είναι να γνωριστούν μεταξύ τους τα Ελληνόπουλα της διασποράς.
Προτείνει λοιπόν να σκορπίσουμε την ομάδα μας σε πολλούς κοιτώνες. Αυτό,
σίγουρα, θα εμποδίσει τη δική μας ομάδα να πετύχει τους δυο κύριους σκοπούς
της. Να γνωριστούν, δηλ. πρώτα μεταξύ τους, να νιώσουν Περιστερωνοπηγιώτες και
δεύτερο να μεταδώσει το μήνυμα της ιδιαίτερης πατρίδας Κύπρου για αγώνα και
λευτεριά. Ευτυχώς ο Αρχηγός κ. Κωνσταντινίδης και ευστροφία διαθέτει και
προσαρμοστικός είναι.
Τοποθετούνται σΆ ένα κοιτώνα τα κορίτσια μας και σΆ ένα άλλο τα αγόρια μαζί
με μια ομάδα Ελληνόπουλων της Γαλλίας. Πόσο εύκολα, αλήθεια, τα Κυπριόπουλα
γίνονται φίλοι με τους «Γάλλους».
Έκπληξη! Ποιος θα φανταζόταν ότι σΆ ένα τόσο απομακρισμένο από την Κύπρο
χώρο, θα ήταν τόσο γνωστή η Κύπρος; Τούτο φαίνεται καθαρά, όχι μόνο από τα
λεγόμενα των άλλων Ελληνόπουλων, αλλά και από κάτι άλλο. Σε μια άκρη του χώρου της κατασκήνωσης βρίσκεται
ανάγλυφος, με τσιμέντο καμωμένος στο έδαφος - έμοιαζε με βωμό – ο χάρτης της
Κύπρου μπροστά σε αναμμένο καντήλι. Δυστυχώς κανείς δε γνωρίζει να μας
διαφωτίσει πότε και γιατί κτίστηκε τούτο το σύμβολο.
Τα παιδιά μας γίνονται πολύ σύντομα η πιο σφικτά δεμένη ομάδα. Η αλήθεια
είνια ότι τα παιδιά της Περιστερωνοπηγής Αμμοχώστου είναι τα μόνα που έχουν συνοδούς.
Σχηματίζουν με κουκουνάρες το χάρτη της μοιρασμένης Κύπρου έξω από το θάλαμό
τους, τοποθετούν την Περιστερωνοπηγή, δίνουν εξηγήσεις σΆ όλα τα παιδιά, αλλά
και στους φοιτητές - ομαδάρχες. «Εδώ είναι το χωριό μας, τούτη είναι η γραμμή
του βάρβαρου Αττίλα, θέλουμε να πάμε στα σπίτια μας...» και πόσα και πόσα. ΣΆ
ένα παράθυρό τους φαντάζει ο χάρτης της Κύπρου με το σύνθημα «Λευτεριά και
ειρήνη ζητάμε»
Η ομάδα γίνεται φλόγα, ξίφος. Παντού πρωτοπόροι! Χορός; Τα 2/3 της ομάδας
του χορού είναι κυπριόπουλα. Τραγούδι; Η χορωδία είναι απόλυτα κυπριακή.
Τραγουδούν το «πράσινο φύλλο» το «εσσιέ βερεβέ» και ενθουσιάζουν και συγκινούν.
Καλές τέχνες; Η συμβολή της ομάδας είναι απόλυτα κυρίαρχη. Ποδόσφαιρο; Είμαστε
αήττητοι. Και πόσα άλλα θα μπορούσα ν΄αραδιάσω!
Δε θα καταπιαστώ με τη συμπεριφορά και πειθαρχία των παιδιών μας. Είμαστε
παράδειγμα προς μίμηση. Η καλή μας τύχη μας έφερε κοινοτάρχισσα τη Μαρία-Λένα
και ομαδάρχισσες τη Μάνια και τη Νόπη. Θαυμάσιες κοπέλλες. Φιλικές, «δασκάλες»
με τα όλα τους.
19 Ιουλίου. Μέρα μνήμης και μέρα της τελικής γιορτής για τη λήξη της
κατασκήνωσης. Η ηγεσία της κατασκήνωσης μας παραχωρεί, λόγω της αποφράδας
μέρας, το δικαίωμα να παρουσιάσουμε επίκαιρο δραματάκι. Δεν υπερβάλλω να πω ότι
κλέβουμε, σαν ομάδα, την παράσταση. Μας χειροκροτούν ανυπόκριτα. Δραματάκι,
ελληνικοί χοροί, χορωδία, έκθεση τέχνης, παντού η κυπριακή παρουσία. Δυστυχώς
λείπει οποιαδήποτε άλλη κυπριακή παρουσία στη γιορτή, μολονότι προσκλήθηκαν οι
επίσημες κυπριακές αρχές της πόλης της Θασσαλονίκης.
Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω τη βοήθεια των κυπρίων γιατρών Αργυρώς Κ.
Χρίστου, Χρίστου Σάββα και Γιώργου Παντέλα, για την πολύτιμη βοήθεια που μας
έδωσαν σε δύσκολες στιγμές κάποιων παιδιών μας με ασθένειες.
Αφήνω τον τρόπο διαβίωσης και ενασχόλησης στην κατασκήνωση να βγει από τα
γραφόμενα της ομάδας. Της ομάδας παιδιών της Περιστερωνοπηγής, που επάξια
εκπροσώπησαν την Κύπρο.
¶ξιοι συγχαρητηρίων είναι ο πρόεδρος και τα μέλη της Επιτροπής του
Σωματείου μας, για τις άοκνες προσπάθειές τους για την πραγματοποίηση αυτής της
εξόρμησης με όλους τους ψηλούς στόχους της, καθώς και το Ταξιδιωτικό Γραφείο ΣΑΛΑΜΙΣ ΤΟΥΡΣ για
τα μειωμένα εισιτήρια που πρόσφερε στους εκδρομείς. Ευγνώμονες προς το
Υπουργείο Πολιτισμού της Ελλάδας για τη φιλοξενία που μας πρόσφεραν,
συγχαίρουμε για τον άρτιο τρόπο οργάνωσης της κατασκήνωσης.
Τα 22 παιδιά που πήραν μέρος στην κατασκήνωση ευχαριστώ θερμά για τη
συνεργασία τους και εύχομαι τέτοιες εκδηλώσεις να συνεχίσουν για όσα χρόνια θα
πίνουμε το πικρό ποτήρι της προσφυγιάς.
Δημητράκης
Θ. Λουκά
Τα παιδιά που συμμετεί χαν στην πρώτη κατασκήνωση ΕΠΑΝΟΜΗΣ Θεσσαλονίκης.
1.
Ανδρές Π. ¨Χ
Παντέλας
2.
Μαρία Π.
Γιασουμή
3.
Μαρία Γ.
Σιημητρά
4.
Αναστσία Γ.
Λουκαρή
5.
Θεονίτσα Α.
Λουκαρή
6.
Κυριακούλα Ε.
Τριφυλλή
7.
Μιχάλης Μ.
Σιημητράς
8.
Σωτηρούλα Α.
Λοϊζιά
9.
Έλενα Κ. Καδή
10.
Πανίκος Α.
Νικολάου
11.
Νικόλας Α.
Καρατζιάς
12.
Αναστασία Γ.
Πιερή
13.
Γεώργιος Α.
Σούγλης
14.
Χαρίλαος Π.
Κουτσόφτας
15.
Αικατερίνη Δ.
Κακουρή
16.
Γιαννάκης Α.
Θεοδώρου
17.
Μιχάλης Ε. Ελευθερίου
18.
Μάριος
Κουλουμπρής
19.
Αννίτα Π.
Σάββα
20.
Ελένη
Ελευθερίου
21.
Παναγιώτης Π.
Θεοδώρου
22.
Στέλλα Λ.
Λουκά
